گاهشمار حملات تروریستی پاریس از دوربین یورونیوز

گاهشمار حملات تروریستی پاریس از دوربین یورونیوز
نگارش از Euronews
هم‌رسانی این مطلبنظرها
هم‌رسانی این مطلبClose Button
لینک کپی پیست کد امبد ویدیو:Copy to clipboardCopied

زن جوانی که شاهد کشتار در تئاتر باتاکلان پاریس در شب سیزدهم نوامبر بود، می گوید: «من در میان جمعیت بودم. یک ساعتی بود که کنسرت شروع شده بود. از

زن جوانی که شاهد کشتار در تئاتر باتاکلان پاریس در شب سیزدهم نوامبر بود، می گوید: «من در میان جمعیت بودم. یک ساعتی بود که کنسرت شروع شده بود. از انتهای سالن صداهایی به گوش رسید و بعد جنب و جوشی در مردم به وجود آمد. همه ترسیده بودند و می خواستند از سالن خارج شوند. من روی سکوی تماشاچی ها بودم. همه ما روی زمین خوابیدیم و پشت صندلی ها پناه گرفتیم. کم کم به طرف خروجی های اضطراری رفتیم و از طریق راه پله اضطراری خارج شدیم. در اتاق دیگری پنهان شدیم و همان جا ماندیم. همان جا سنگر گرفته بودیم تا زمانی که مأموران پلیس آمدند و ما را پیدا کردند.»

دانیل پسنی، خبرنگار، از پنجره آپارتمان خود از اتفاقات بیرون فیلمبرداری کرد بی آن که بداند واقعا چه اتفاقی افتاده است. مردم وحشتزده در حال فرار از کنسرت باتاکلان، زخمی ها و چندین تن غرق خون بر زمین …

نخستین ساعات بامداد روز شنبه، کابوس پاریس از ساعت نه و چهل دقیقه جمعه شب آغاز شد. سه مرد مسلح مردمی را که در سالن باتاکلان بودند در حدود سه ساعت به گروگان گرفتند. حمله پلیس به سالن در ساعت بیست دقیقه بامداد آغاز و در حدود ساعت یک پایان یافت. دست کم ۸۹ نفر کشته و صدها نفر مجروح شدند. هر سه گروگانگیر کشته شدند. دو تن از آنان خود را با کمربند انتحاری منفجر کردند.

جیمز فرینی، خبرنگار یورونیوز می گوید: «دادستان ها پرونده تحقیقات ضد تروریستی را گشودند. هنوز جزئیات زیادی نامعلوم است. پلیس می گوید ممکن است تعدادی از افراد مسلح فرار کرده باشند.»

روز بعد، پاریس شهری خالی از جمعیت هر روزه است. مردم شهر شب نخوابیده و در منزل مانده اند. بناهای تاریخی از گردشگران خالی شده است. نمادهای پاریس انگار سرد و خاموشند. در تمامی خاک فرانسه حالت فوق العاده اعلام شد.

زنی در نزدیکی برج ایفل می گوید: «من جنگ الجزایر را دیده ام. ولی این یک جنگ نیست، نبرد چریکی است. جنگیدن با تروریسم آسان نیست.»

در منطقه دهم پاریس، فضا سنگین است. مردان مسلح از درون یک خودروی مشکی مردم را در رستوران پوتی کامبوج و کافه لوکاریون به رگبار بستند. ۱۵ نفر کشته و ده نفر به شدت مجروح شدند.

گرگوار لوری، خبرنگار یورونیوز می گوید: «فرانسوی ها روز بعد از حملات گرد هم آمدند. هر کس به شیوه ای ابراز همدردی کرد. بعضی ها با نثار گل و بعضی تنها با حضورشان. عده ای دیگر هم خون دادند، مثل اینجا در سن لوئی. بعضی ها بیشتر از یک ساعت در صف خون دادن بودند.»

این همبستگی در میان پرسنل پزشکی و بیمارستانی پاریس هم به وجود آمد. ۵۰ مجروح با حال وخیم در بیمارستان ژرژ پمپیدو پاریس که یکی از بزرگترین بیمارستان های اروپاست، پذیرفته شدند. رئیس بخش اورژانس این بیمارستان می گوید: «وقتی من رسیدم ساعت یازده شب بود. اورژانس را از بیمارانی که حال چندان بدی نداشتند خالی کردیم. بر اساس دستورالعمل ها، پرسنل را فراخواندم. با کمال تعجب دیدم که نه تنها پرسنل فراخوانده شده، بلکه دیگرانی هم که من نخواسته بودم، آمدند، به ویژه بسیاری از پزشکان منطقه پانزدهم. تعداد پزشکان داوطلب بیشتر از کادر پزشکی ما بود. آمده بودند کمک کنند و این کارشان خوب بود.»

در این محله های مهاجرنشین ترس از حملات تلافی جویانه علیه جامعه مسلمانان فرانسه موج می زند. یک شهروند مسلمان می گوید: «به تمام مراکشی ها، به تمام مسلمانان توصیه می کنم که همبستگی داشته باشند و علیه آن چه این افراد انجام می دهند، اعتراض کنند.»

یازده ماه بعد از کشتار شارلی ابدو در پاریس، جامعه مسلمانان فرانسه هنوز خشمگین است. شهروند مسلمان دیگری می گوید: «شرم آور است که چهره اسلام را خراب می کنند. اسلام این نیست که اینها کردند.»

والری گوریا، خبرنگار یورونیوز می گوید: «روز یکشنبه مؤمنان زیادی برای نماز ظهر به مسجد پاریس نیامدند و آنها که آمدند صحبت خاصی نکردند. مسلمانانی که ما دیدیم همگی خشمگین و نگرانند و عاملان این حملات را به شدت محکوم می کنند، در عین حال یکدیگر را به همبستگی علیه کسانی که به نام اسلام هراس افکنی می کنند، فرامی خوانند.»

یکشنبه، میدان جمهوری پاریس. به رغم ممنوعیت اجتماعات، مردم می خواهند با هم باشند و به هم روحیه بدهند. می خواهند که در این مکان نمادین پاریس بگویند که تن به نفرت پراکنی نمی دهند.

جیمز فرینی می گوید: «پاریسی ها به زندگی عادی برمی گردند، اما پرسش اینجاست که بعد از پایان سه روز عزای ملی چه خواهد شد. سیاستمداران چپ و راست در برابر بزرگترین عملیات تروریستی در کشورشان موضع می گیرند.»

فرانسوا اولاند، رئیس جمهوری فرانسه، سه روز عزای ملی اعلام می کند. این نخستین عزای ملی در تاریخ جمهوری پنجم است. او روز دوشنبه به همراه مانوئل والس، نخست وزیردر مراسم یک دقیقه سکوت در دانشگاه سوربن پاریس شرکت کرد. دانشجویان و استادان زیادی در میان قربانیان بودند.

یک دانشجوی حقوق می گوید: «این مراسم پیامی به جوانان است زیرا نسل ماست که در آینده باید با بعضی خطرها و چالش ها رو برو شود. این حرکت بسیار خوبی بود که من هم در آن شرکت داشتم.»

دانش آموزان دبیرستان ولتر که در نزدیکی محل حملات تروریستی پاریس قرار دارد، از هم اکنون «نسل باتاکلان» نامیده شده اند. یکی از این دانش آموزان می گوید: «نسل قبلی دنیایی آشفته بر جا گذاشته، دنیایی پر از جنگ. من خودم آینده ای پیش رو دارم، اما آیا واقعا برای فرزندان ما خوب می شود؟ همین الان مشکلات زیادی هست از قبیل مشکلات زیست محیطی که زمین را تهدید می کنند. آن وقت اگر انسان ها هم همدیگر را بکشند، دیگر تضمینی برای آینده هست؟»

یک جوان اهل پاریس می گوید: «آنچه پیش آمد مانع زندگی نمی شود. ما به زندگی خود مثال گذشته ادامه می دهیم. ما عمیقا سوگواریم، هنوز شوک زده ایم، ولی فکر می کنم نباید بترسیم. با همه آنچه گذشت، باید از لحظه لحظه زندگی لذت ببریم و به پیش برویم.»

شش نقطه مورد حمله همگی محل های تفریح بودند: فوتبال، رستوران، کنسرت. روز سه شنبه زندگی در اپرای باستیل در پاریس جریان دارد.

فابین فارژ، خبرنگار یورونیوز در پاریس می گوید: «به رغم تنش، به رغم باران، همه آمده اند تا شام بخورند و از تراس کافه های پاریس لذت ببرند. آمده اند فوتبال ببینند، سرود مارسِیز بخوانند و بگویند که فرانسه زندگی را دوست دارد.»

در همان حال، تحقیقات برای یافتن مظنونان حمله، تا محله مولنبک در بروکسل، پایتخت بلژیک ادامه یافت. مظنونان دو برادر به نام های صلاح و ابراهیم عبدالسلام و مغز متفکر حمله یعنی عبدالحمید اباعود بودند.

شاندور زیروش، خبرنگار یورونیوز می گوید: «کارشناسان امنیتی هشدار می دهند که بلژیک شاید یکی از آسیب پذیرترین نقاط اتحادیه اروپا در برابر خطر تروریسم باشد. بنابراین شاید در آینده شاهد یورش علیه گروه های تروریستی در این کشور باشیم.»

ساکنان شهر کوچک سن دونی در حومه شمالی پاریس در نخستین ساعات بامداد چهارشنبه، شاهد یورش پلیس فرانسه برای دستگیری افراد مظنون به فعالیت تروریستی در آپارتمانی در مرکز این شهر بودند. زنی از اهالی این شهر در مورد تروریست ها می گوید: «معلوم نیست اینها کی هستند. از بلژیک آمده اند، در میان مردم مخفی شده اند، واقعا اینها کی هستند؟ آیا واقعا مسلمانند؟ نه.»

یکی از دیگر از اهالی می گوید: «ترسناک است. امنیت نداریم. داعش ممکن است همسایه شما باشد و خودتان خبر نداشته باشید!»

والری گوریا، خبرنگارنیوز می گوید: «اهالی سن دونی از این که تروریست ها در شهرشان ساکن بوده اند بهت زده اند. اینجا بعد از کابوس، ترس سایه خود را برای مدتی طولانی گسترده است.»

هم‌رسانی این مطلبنظرها

مطالب مرتبط

بزرگداشت یاد قربانیان حملات ۱۳ نوامبر ۲۰۱۵ پاریس

کارگران نامرئی در مزارع اروپا؛ حقوق کم، استثمار و در معرض خطر سلامت

زغال‌سنگ، طلای سیاه یا بلای جان لهستان؟