در کاوش‌های اخیر اطراف ویرانه‌های لیانگ‌جو در استان ژجیانگ در شرق چین، باستان‌شناسان حدود ۲۰ سد باستانی کشف کرده‌اند. از این میان، هفت سد تازه کشف‌شده قدمتی حدود ۵۰۰۰ سال دارند و بخشی از یک سیستم محلی مهار آب هستند.
آگهی
ویرانه‌های لیانگ‌جو که در حوضه آبریز رود یانگ‌تسه واقع شده‌اند، متعلق به یک جامعه اولیه با نظام اعتقادی یکپارچه و مبتنی بر کشاورزی برنج در عصر نوسنگی (۳۳۰۰ تا ۲۳۰۰ پیش از میلاد) هستند.
این مجموعه باستانی از چهار بخش شامل منطقه یائوشان، منطقه سدهای بلند در دهانه دره، منطقه سدهای کوتاه در دشت، و منطقه شهری است. این ویرانه‌ها با سازه‌های خاکی خود شامل مناطق شهری، سیستم حفاظت از آب و قبوری منحصربه‌فرد در گورستان‌های منطقه، نمونه‌ای برجسته از تمدن اولیه شهری را نشان می‌دهند.
مطالعات قبلی نشان داده‌اند که قدیمی‌ترین سیستم مهار آب در مقیاس بزرگ چین در شمال غربی شهر باستانی لیانگ‌جو قرار داشته است.
یورونیوز فارسی را در ایکس دنبال کنید
چن گوانگ‌شنگ، مدیر اداره فرهنگ، رادیو، تلویزیون و گردشگری استان ژجیانگ در یک کنفرانس خبری در دومین مجمع لیانگ‌جو اعلام کرد: «در مطالعات پیشین، وجود ۱۱ سد در اطراف سیستم مهار آب ویرانه‌های لیانگ‌جو تأیید شده بود. با استفاده از فناوری‌های پیشرفته مانند سنجش از دور، سیستم‌های اطلاعات جغرافیایی و هوش مصنوعی، بیش از ۲۰ سد دیگر نیز کشف شده است. این کشف نقشه کامل سیستم مهار آب لیانگ‌جو را آشکار کرده است.»
لیو ژنگ، عضو آکادمی میراث فرهنگی چین گفت: «ساخت سدها یکی از نشانه‌های توسعه پیشرفته تمدن لیانگ‌جو در ۵۰۰۰ سال پیش محسوب می‌شود. تنها جوامع اولیه در سطح دولت می‌توانستند چنین پروژه‌های عظیم مهندسی را انجام دهند.»
او همچنین افزود: «شناسایی سایت‌های مهندسی آبی یکی از چالش‌های اصلی در کار باستان‌شناسی است، اما استفاده از فناوری‌های پیشرفته باعث نوآوری در این حوزه شده و پژوهش را آسان‌تر کرده است.»
وانگ نینگ‌یوان، از مؤسسه استانی میراث فرهنگی و باستان‌شناسی که مسئولیت پروژه باستان‌شناسی شهر باستانی لیانگ‌جو و سیستم مهار آب آن را بر عهده دارد، در این باره گفت:«جالب اینجاست که شیب یکی از سدها به سمت آب قرار گرفته‌است که به نظر می‌رسد این ویژگی خاص برای مقابله با سیلاب‌های موقتی طراحی شده باشد.»
این یافته‌های جدید درک اولیه‌ای از سه مرحله توسعه ویرانه‌های لیانگ‌جو ارائه داده است که در مرحله ابتدایی شامل سکونتگاه‌های پراکنده‌ای بوده که به دلیل استفاده از مناطق کوهستانی برای کشاورزی، ساختار اجتماعی مشخصی داشتند. در مرحله میانی ساخت مناطق بزرگ آیینی در مرکز سایت که نشان‌دهنده برنامه‌ریزی متمرکز بوده و فاصله‌ای تقریباً ثابت با کوه‌های مجاور داشتند و در مرحله پایانی، ایجاد یک سیستم شهری منظم با ساخت دیوارهای شهر و سامانه‌های دفاعی خارجی را شامل می‌شده است.
این تحقیقات تحولات انقلابی در ساختار سایت لیانگ‌جو در دوره‌های مختلف را تأیید می‌کند و فرآیند روشن سازمان‌دهی اجتماعی و تکامل جامعه در سطح دولت اولیه را نشان می‌دهد.