«رویایی دارم که چهار فرزند کوچکم روزی در کشوری زندگی کنند که در آن نه بر اساس رنگ پوست بلکه بر اساس شخصیتشان قضاوت شوند. امروز رویایی دارم.»
آگهیاین سخنان از سوی مارتین لوتر کینگ جونیور در تاریخ ۲۸ اوت ۱۹۶۳ بیان شد و ۵۵ سال پس از مرگ این کشیش و کنشگر حقوق مدنی همچنان طنین‌انداز است.
این جمله بخشی از سخنرانی نمادین کینگ به‌نام «رویایی دارم» است که در مدارس تدریس می‌شود، در کتاب‌های درسی دانشگاه تجدید چاپ می‌شود، در مستندهای متعددی درباره آن دوران نمایش داده می‌شود و حتی در موسیقی الهام‌بخش افرادی مانند مایکل جکسون بوده است.
از نظر جان لوئیس، کنشگر حقوق مدنی که در آن روز در «راهپیمایی واشنگتن برای کار و آزادی» سخنرانی کرد، کلمات به‌تنهایی نمی توانستند چنین تاثیری روی مردم تاثیر بگذارند.
او که اکنون از نمایندگان دموکرات کنگره آمریکا است و در جوانی در خط مقدم جنبش حقوق مدنی بوده، در جریان مصاحبه با شبکه پی‌بی‌اس درباره جذابیت منحصر به فرد کینگ گفت: «دکتر کینگ قدرت، توانایی و ظرفیت این را داشت که آن پله‌های بنای یادبود لینکلن را به یک منطقه تاریخی که برای همیشه شناخته شود، تبدیل کند... او با نحوه صحبتش آموزش هم می‌داد و الهام بخش بود. او نه‌تنها برای مردمی که آنجا بودند بلکه برای مردم سراسر آمریکا و نسل‌های متولد‌نشده اطلاع رسانی کرد.»
مارتین لوتر کینگ جونیور که در حرفه واعظی بود، در سخنرانی‌هایش از داستان‌ها و نقل قول‌های کتاب مقدس نیز استفاده می‌کرد که برای عموم افرادی که مقابل او جمع شده بودند، معنادار بود و به این ترتیب بر قدرت کلمات می‌افزود.
کینگ در آن روز تاریخی گفت: « در رویای من روزی همه دره‌ها مرتفع می‌شود، کوه‌ها و تپه‌ها کوتاه، منطقه‌های ناهموار مسطح و مسیرهای پرپیچ وخم مستقیم خواهند شد و شکوه و عظمت خداوند آشکار می‌شود و همه موجودات با یکدیگر شاهد آن خواهند بود.»
کینگ با ترکیب عباراتی از کتاب مقدس با واژگان برگرفته از سرودهای سنتی آمریکایی مانند سرود میهن‌پرستانه «آمریکا»، صدای منحصر به فرد خود را از طریق یک فرآیند بلاغی به‌نام «ادغام صدا» بلند می‌کرد. تاثیر این روش، برانگیختن احساساتی بود که فراتر از معانی خود هستند و تاثیر عاطفی بزرگتری برجای می‌گذاشتند.
سخنرانی «رویایی دارم» شاید خاطره‌انگیزترین سخنرانی کینگ باشد اما نه نخستین و نه آخرین سخنرانی است که او در جریان آن از این استراتژی استفاده می‌کند.
او در «نامه‌ای از زندان بیرمنگام» که در ۱۶ آوریل ۱۹۶۳ پس از دستگیری در آلاباما به‌دلیل نافرمانی مدنی نگاشته بود، گفت: «همانطور که پیامبران قرن هشتم قبل از میلاد روستاهای خود را ترک کردند و "خداوند چنین می‌گوید" را بسیار فراتر از مرزهای شهری خود بردند و همانطور که پولس رسول، روستای خود طرطوس را ترک کرد و انجیل عیسی مسیح را به جهان یونانی- رومی برد، من هم مجبورم که انجیل آزادی را فراتر از شهر خود حمل کنم. من باید دائما مانند پولس به درخواست کمک مقدونیه پاسخ دهم.»
حتی بدون دانستن ارجاعات خاص داستان کتاب مقدس، موارد مشابهی ترسیم می‌شود که به خوانندگان نامه، این اجازه را می‌دهد تا معنای مورد نظر را درک کنند.
توانایی سخنوری مارتین لوتر کینگ جونیور به قدری بالا بود که بلافاصله پس از ایراد سخنرانی در بنای یادبود لینکلن، تحت کنترل و نظارت اف‌بی‌آی قرار گرفت.
امروزه سخنان کینگ موضوع سمینارهای دانشگاهی است؛ آن‌ها کلمات مناسب برای مخاطب مناسب در زمان مناسب بودند: یک سند بی‌انتها.
دیوال پاتریک، نخستین فرماندار سیاهپوست در ایالت ماساچوست و دومین فرماندار سیاهپوست در تاریخ ایالات متحده معتقد است: «این سخنرانی در زمان خود پیامبرگونه بود مانند بسیاری از سخنرانی‌های کینگ. آن‌ها بی‌زمان و شاعرانه هستند. چالش هستند و برای ما یک مشوق است.»
شهر بوستون در اوایل سال ۲۰۲۳ از مجسمه یادبود جدیدی به افتخار مارتین لوتر کینگ جونیور و همسرش کورتا اسکات کینگ رونمایی کرد.
او در این شهر بود که با همسرش در زمان گرفتن مدرک دکترای الهیات آشنا شد. این مجسمه برنزی «آغوش» نام دارد. ارتفاع مجسمه شش متر است و بزرگترین بنای یادبود در ایالت متحده است که به عدالت نژادی اختصاص دارد.