بسیاری از جانوران در طبیعت پس از اینکه مورد حمله واقع می‌شوند، بی‌حرکت می‌مانند و یا به اصطلاح خود را به «موش‌مردگی» می‌زنند به امید اینکه شکارچی فریب بخورد و به منظور شکار دیگری آن‌ها را رها کند. اما این عمل را چگونه انجام می‌دهند و چقدر آن را طول می‌دهند؟
آگهی
بسیاری از جانوران در طبیعت پس از اینکه مورد حمله واقع می‌شوند، بی‌حرکت می‌مانند و یا به اصطلاح، خود را به «موش‌مردگی» می‌زنند به امید اینکه شکارچی فریب بخورد و به منظور گرفتن شکار دیگری آن‌ها را رها کند.
نتایج تحقیق گروهی از دانشمندان در دانشگاه بریستول بریتانیا که به تازگی در نشریه علمی «پیشرفت‌های جامعه سلطنتی» منتشر شده است نشان می دهد مطالعه بر مدت زمانی که جانوران برای فرار از خطر مرگ رفتاری شبیه به موجود مرده از خود بروز می دهند، می تواند به فهم رابطه میان طعمه و شکارچی کمک کند.
پروفسور نایجل فرانکس از دانشکده علوم بیولوژی بریستول که هدایت این پژوهش را بر عهده داشته است می گوید: «بسیاری از جانداران نظیر خرخاکی‌ها، صاریغ‌ها و شماری پرندگان در موقع خطر از این روش استفاده می کنند. حتی انسان‌ها نیز ممکن است در شرایط خطرناک خود را به مردن بزنند. اما تا آنجایی که ما می دانیم هیچ کس تا به حال نپرسیده است که زمان این «موش مردگی» چه میزان باید طول بکشد؟».
تیم او در این پژوهش دریافته است که لاروهای حشره «مورچه گیر» برای مدت زمانی غیرقابل پیش بینی بی‌حرکت می مانند تا شکارچی را فریب دهند. بنابر گفته آنان این جانوران از نامشخص گذاشتن عمدی زمان بی‌حرکت ماندن خود، به عنوان یک استراتژی موثر استفاده می کنند.
پروفسور فرانکس می گوید: «این استراتژی با هدف سرریز کردن کاسه صبر شکارچی اجرا می شود و احتمالا تعداد بیشماری از این گونه را از خطر خورده شدن نجات داده است.»
او اضافه می کند: «تحقیق تازه چشم اندازهای جدیدی در راه مطالعه رفتار شکارچی و حیله های به کار رفته از سوی طعمه‌ها به سوی محققان می گشاید.»