نمایشنامه نویس، طنزپرداز شهیر و برنده نوبل ادبی ایتالیا پنجشنبه سیزده اکتبر، در نود سالگی در بیمارستان ساکو در میلان چشم از جهان فرو بست.
به گزارش خبرگزاری آنسا، دنیای تئاتر و فرهنگ ایتالیا با داریو فو، هنرپیشه و نمایشنامه نویس خداحافظی کرد. داریو فو از ده روز پیش از آن به دلیل ناراحتی ریوی در بیمارستان بستری بود.
مراسم تشییع پیکر این هنرمند جمعه در تئاتر “پیکولو“ی میلان برگزار می‌شود و تا ساعت دوازده نیمه شب ادامه خواهد یافت. پیکر فو روز شنبه برای برگزاری یک مراسم غیرمذهبی به میدان دویومو میلان برده خواهد شد.
پسر داریو فو درباره درگذشت پدرش می گوید: پدرم مقاومت کرد و قبل از بستری شدن در بیمارستان هشت تا ده ساعت در روز به کار مشغول بود. گفته می شود شنوایی و بینایی این چهره ادبی ایتالیا از چندی قبل کاهش پیدا کرده بود.
روبرتو بنینی بازیگر معروف سینمای ایتالیا درباره ی فو می گوید: «مرگ داریو فو یک ضایعه بزرگ است. وی یک هنرپیشه ی بی نظیر، نوآور، بی‌بدیل و مایه افتخار کشور ماست.»
ماتئو رنتزی، نخست وزیر ایتالیا نیز درگذشت داریو فو را از دست دادن یکی از شخصیت های مهم و بزرگ تئاتر و فرهنگ ایتالیا توصیف کرد.
در حین شادی برای #باب_دیلن فراموش نکنیم زمانی بود که #داریو_فو ها نوبل ادبیات میگرفتن. فو دیروز مرد.
— Reza Eskandary (@darkydavy) October 13, 2016
داریو فو در حالی درگذشت که نگارش آخرین کتابش با عنوان “تقریبا به طور تصادفی یک زن: کریستینا دیسوِتزیا” را به پایان رسانده بود. قرار است این کتاب تا پایان سال ۲۰۱۶ منتشر شود.
داریو فو آخرین برنده ایتالیایی جایزه ادبی نوبل بود. پیش از وی ۵ نویسنده ایتالیایی دیگر همچون “ ایوجنیو مونتاله” “ سالواتوره کوازیمودو” و “ لوییجی پیراندلو” این جایزه را دریافت کرده بودند.
داریو فو در سال ۱۹۲۶ در ایتالیا به دنیا آمد. او علاوه بر تئاتر در زمینه نقاشی، سیاست، نویسندگی، طنزپردازی، تصویرپردازی و صحنه پردازی نیز فعالیت می کرد. متون تئاتری این نویسنده فقید که با موضوع طنز سیاسی و اجتماعی است و همچنین فعالیت های سیاسی و گرایش به چپ، او را به شهرت فراوانی رساند.
داریو فو مدتی را به تحصیل در دانشگاه پلی تکنیک میلان گذراند، اما پس از مدتی آن را رها کرد. فو تحصیلاتش را در آکادمی هنر بررای میلان تکمیل کرد و در سال ۱۹۵۰ همکاری خود را با شبکه رای به عنوان نویسنده و بازیگر آغاز کرد. دو سال بعد به تکخوانی و گویندگی در رادیو روی آورد و پس از آن بود که با همسرش “فرانکا رامه” که بازیگر تئاتر و همکار خود وی بود ازدواج کرد.
داریو فو هفتاد سال از عمرش را صرف فعالیت در تئاتر کرد و در هفتاد و یک سالگی (سال ۱۹۹۷) موفق به دریافت جایزه نوبل ادبیات شد.
داریو فو در طول زندگی‌اش بیش از صد اثر در زمینه های گوناگون ادبی از خود بر جای گذاشت.
«مرد سوخته زنده» ، «پادشاهی دیوانه در دانمارک بود»، «تاریخ ممنوعه آمریکا»، «داریو فو ماریا را نقاشی می کند»، «راز خنده‌دار رنگارنگ»، «داروین»، «داریو و خدا» و «نژاد کولی» از جمله کتاب های داریو فو هستند.
«سوغات ایتالیا»، «یکشنبه همیشه یکشنبه است»، «سکه پنچ لیری»، «مدرسه ابتدایی»، «پیکان آبی»، «موسیقی برای حیوانات پیر»، «دموکراسی شیرین» جز آثار داریو فو در زمینه سینما و فیلم‌نامه نویسی است که توسط کارگردانان بسیاری به مرحله اجرا رسیده بودند.
