آگهیپس از روزها اعتراض در خیابان های مصر علیه حکومت محمد مرسی، رئیس جمهوری برکنار شده مصر، روز سوم ژوئیه ارتش به ریاست وی بر دولت پایان داد.
کنار رفتن مرسی از قدرت اگرچه شادی مخالفان اما اعتراض های گسترده تری را از سوی هواداران وی درپی داشت.
گروه اسلامگرای اخوان المسلمین که حامیان اصلی آقای مرسی هستند اعلام کردند که این تغییرات را به رسمیت نمی شناسند و به تظاهرات خود ادامه خواهند داد.
براساس آمار رسمی، درگیری های هفته گذشته بیش از ۸۰۰ کشته و هزاران مجروح برجای گذاشته است. مقامات اخوان السلمین تعداد کشته شدگان را بیش از این رقم عنوان کرده اند.
در این مدت محمد مرسی و نزدیکان او همه در بازداشت به سر می برند و مقامات ارشد اخوان المسلمین ممنوع الخروج شده اند.
همچنین نخست وزیر دولت موقت نیز پیشنهاد انحلال گروه اخوان السلمین را مطرح کرده است.
درگیری های اخیر در فاصله حدود دو سال از سرنگونی حکومت حسنی مبارک، رئیس جمهوری سابق این کشور درجریان است.
درباره وقایع اخیر مصر با پاسکال بونیفاس، مدیر موسسه روابط بین المللی و استراتژیک در پاریس گفت و گو می کنیم.
***
به نظر می رسد که برای مصر هیچ جایی برای مصالحه باقی نمانده است.آیا احتمال انحلال اسلامگرایان اخوان المسلمین تهدیدی برای بازگرداندن مصر به سالهای سیاه دهه ۹۰ خواهد بود؟
این به معنی واقعی یک بازگشت به عقب است. ترس ما این است که با انحلال حزب اخوان المسلمین باردیگر با فضایی همچون دوران حکومت مبارک اما بدون او مواجه شویم.
البته که اخوان المسلمین از بیان نظرات سیاسی خود محدود خواهد شد اما هر بار با اتفاقی مشابه مواجه می شویم، بخش کوچکی از این گروه به سمت افراطی گری پیش می روند.
اکنون که آنها سعی کرده اند خود را وارد بازی سیاسی کنند ما می توانیم از طریق صندوق های رای با آنها وارد نبرد شویم.
این رقابت ها محدودیت های آنها را به نمایش می گذارد زیرا قطعا اخوان المسلمین با یک شکست اقتصادی و اجتماعی مواجه خواهد شد. بنابراین به نظر من خشونت و کشتار و سرکوب مخالفان مصر را به سالها پیش باز می گرداند.
آیا جامعه بین المللی (آمریکا و اتحادیه اروپا)، باید رویکرد دیگری پس از اتفاقات ماه ژوئیه در این کشور درپیش می گرفت؟
اروپا می توانست با میانجی گیری به یک راه حل دیپلماتیک بسیار مناسب دست یابد اگر چه آنها این اقدام را نکردند.
البته نارضایتی هایی از سوی اخوان المسلمین و نیز عدم پذیرش مسایلی از سوی ارتش مانع از شکل گیری مذاکراتی موفق بود اما در عین حال اروپا نیز به یافتن راه حلی مناسب بسیار نزدیک بود و این می توانست یک موفقیت بسیار بزرگ برای دیپلماسی اروپا به شمار رود، موفقیتی که سالهاست در انتظار آن هستیم.
در ارتباط با کشتار ها شاید باید گفت که واکنش ها در حد متوسط بود. آنها این اقدام را محکوم کردند اما اگر ما با چنین اقداماتی در برابر معترضان در کوبا، چین و یا روسیه مواجه می شدیم، شاهد گزارش ها و واکنش های جدی تری از سوی غرب و یا رسانه های غربی بودیم که این مثال دیگری در این مورد است که چگونه جغرافیای سیاسی از اهمیت اصلی برخوردار است.
آگهیدرواقع می توان گفت که این یک نبرد منطقه ای است. در یک سو عربستان سعودی و امارات متحده عربی و در سوی دیگر قطر و ترکیه قرار دارد. آیا می توان گفت که غرب تاثیر خود بر مصر را در آینده از دست خواهد داد؟
البته اگر غرب به اصول پایبند نباشد تاثیر خود را از دست خواهد داد.
این تنها به اتفاقات اخیر محدود نمی شود و در بلند مدت نیز همین گونه خواهد بود.
اگر اروپا بخواهد نظر خود را با بازیگران منطقه ای تغییر دهد تاثیر خود را از دست خواهد داد. در حال حاضر میان قطر و ترکیه در یک سو و امارات و روسیه در سوی دیگر جنگ است.
مکان های دیگری در جهان هستند که مخالفان سعی دارند تا خواسته ها و ایده های خود را به اجرا درآورند اما اروپا نمی تواند اینگونه عمل کند. ما نمی توانیم مدافع دموکراسی باشیم و درعین حال کودتا را محکوم نکنیم.
آگهیما نمی توانیم بگوییم که حقوق بشر در مرکز سیاستهای اروپا است درحالیکه هیچ اقدامی دربرابر کشتار صدها انسان صورت نمی گیرد.