صدها نفر از سربازان اوکراینی که دست و پای خود را در جریان جنگ سه سالۀ روسیه علیه کشورشان از دست دادند، بار دیگر به میدان نبرد برگشتند. تلاش آنها برای دفاع از کشورشان در حالی ادامه دارد که از زمان آغاز ریاست جمهوری دونالد ترامپ در ایالات متحده، چشم انداز تیره‌ای برای آینده این کشور قابل تصور است.
آگهی
این سربازان در حالی دوباره به جبهه‌ها برگشتند که پیش از این سرما، تاریکی و ترس در خطوط مقدم جبهه را تجربه کردند و با درد طاقت‌فرسای جراحات عمیق در پی انفجارهایی که منجر به قطع اعضای بدنشان شده و آنها را تا پای مرگ پیش برده، آشنا هستند.
آنها اکنون سعی دارند اندام‌های قطع شده را به کمک پروتز و ابزارهای مصنوعی جایگزین کنند و در شرایطی که کشورشان با کمبود نیروی انسانی در جبهه‌ها روبروست، آنچه را که در توان دارند، انجام دهند.
برخی نیز به دلیل تاخیرهای اداری یا دریافت پروتزهای بی‌کیفیت، درنهایت ترجیح دادند «بدون پروتز» وظایف نظامی خود ادامه دهند.
آنها همچنین اذعان دارند که دردهای ناشی از قطع اعضا و جراحاتی که برداشته‌اند هنوز رهایشان نکرده و برخی نیز باید جراحی‌های بیشتری انجام دهند.
روبلیک که یکی از این سربازان است می‌گوید: «مبارزه با دست و پا کاری است که هر کسی می‌تواند انجام دهد. چالش واقعی جنگیدن بدون آنها است و فقط کسانی که چالش‌ها را قبول و مبارزه می‌کنند، واقعا زنده هستند.»
به این ترتیب اکنون در بسیاری از تیپ‌های اوکراینی، چندین سرباز دچار قطع عضو دیده می‌شود که در حال انجام وظیفه هستند.
به گفته ولودیمیر زلنسکی رئیس جمهور اوکراین، آنها جزء ۳۸۰ هزار مجروح جنگ سه ساله اوکراین هستند. حدود ۴۶ هزار سرباز نیز در این مدت کشته و ده‌ها هزار نفر مفقود شدند یا در اسارت به سر می‌برند.
بازگشت آنها به میدان در حالی است که در خط مقدم، روسیه مقادیر عظیمی از تسلیحات و جان انسان‌ها را برای تصرف خاک کشور همسایه حتی به‌مقداری بسیار ناچیز صرف می‌کند و با همین خط مشی نیز توانسته حدود یک پنجم خاک اوکراین را تحت کنترل خود درآورد.
بسیاری از این سربازان اکنون وظایف نظارتی، اطلاعاتی یا کمک به دیگر سربازان را برعهده گرفتند و به‌ندرت بطور مستقیم به ماموریت‌های جنگی فرستاده می‌شوند.
اگرچه این سربازان می‌گویند که ایستادن در کنار سایر نیروها خود برای دفاع از اوکراین را به خوابیدن روی تخت بیمارستان‌ها یا سپری کردن دوره‌های توانبخشی ترجیح می‌دهند، اما تاکید دارند که وقتی جنگ به پایان برسد حتی یک روز دیگر را هم در لباس نظامی نمی‌گذرانند زیرا پیوستن به ارتش هرگز اولین انتخاب آنها در زندگی نبوده است.