ناسا با برنامه آرتمیس خود قصد دارد برای نخستین بار اقامتگاهی برای استقرار دائم انسان بر سطح کره ماه بسازد. اما ساخت چنین اقامتگاهی بسیار چالش‌برانگیز است؛ از تامین اینترنت و انرژی گرفته تا ساخت وسایل نقلیه ماه‌نورد.
آگهیتامین نیروی الکتریکی، تجهیزات و شرایط زیستی بر سطح ماه به هیچ‌وجه کار آسانی نیست. صنایع فضایی در حال حاضر به سختی برای توسعه فناوری‌های لازم در حال فعالیتند.
نیل دیویس، یکی از مهندسان شرکت دانتیکس که ماه گذشته نمونه اولیه خودروی ماه نورد خود را در نمایشگاه فضایی در کلورادو اسپرینگز رونمایی کرد می‌گوید: «این کار مثل مسابقات جام جهانی برای مهندسان است.»
جیم فری، معاون رئیس ناسا می‌گوید که به نظر می‌رسد استقرار «سکونت‌گاه‌های دائمی بر سطح ماه» تا پروژه آرتمیس ۷ و ماموریت‌های بعدی آن یعنی پیش از سال ۲۰۳۰ محقق نشود.
این پایگاه جدید احتمالا از چندیدن مکان تحقیقاتی جدید با هدف ایجاد تنوع در بستر‌های تحقیقاتی و انعطاف‌پذیری برای امکان فرود بر سطح ماه تشکیل خواهد شد.
ارتباطات و انرژی
اگرچه هنوز زمان زیادی برای استقرار سکونتگاه بر سطح ماه باقی است، اما شرکت‌های مختلف برای ورود به بازار ماه در رقابت هستند.
جو لندون، مدیر عامل شرکت کرسنت اسپیسیس می‌گوید: «گام اول ارتباطات است. فرض کنید می‌خواهید به یک آپارتمان جدید نقل مکان کنید. مسلما اول تلفن و اینترنتتان را وصل می‌کنید.»
هدف این شرکت که درحال حاضر دو ماهواره در اختیار دارد، پیشتازی در ارائه خدمات اینترنت و جی‌پی‌اس بر سطح ماه است. آقای لندون ارزش بازار خدمات ارتباطات ماه را در دو سال آینده حدود ۱۰۰ میلیارد دلار تخمین می‌زند.
دومین مورد ضروری، تامین انرژی است. آستروبوتیکس، شرکتی با ۲۲۰ کارمند یکی از سه شرکتی است که توسط ناسا برای توسعه پنل‌های خورشیدی ایستاده بر سطح ماه انتخاب شده است.
قطب جنوب ماه به دلیل وجود آب، البته به صورت یخ به عنوان هدف تعیین شده است. اما در آن‌جا خورشید به ندرت از افق طلوع می‌کند و به همین خاطر اشعه خورشید در آن‌جا به صورت افقی بر سطح ماه تابیده می‌شود. پنل‌های ایستاده شرکت استروبوتیک ارتفاعی ۱۸ متری دارند و به وسیله کیلومترها کابل به یکدیگر و به سکونتگاه وصل می‌شوند. این پنل‌ها در صورت لزوم قابلیت جمع‌آوری و استقرار مجدد را دارند.
وسایل نقلیه
ناسا از فعالان صنعت ساخت خودروهای فضایی خواسته است تا خودروهای روباز دونفره برای اکتشافات علمی فضانوردانش بسازند. این خودروها تا سال ۲۰۲۸ به بهره‌برداری خواهند رسید.
این وسایل نقلیه بر خلاف ماه‌نوردهای پیشین پروژه آپولو باید بتوانند به صورت خودکار و بدون نیاز به حضور فضانوردان در ماموریت‌های دشوار بر سطح ماه فعالیت کنند. این ماموریت‌های شامل گشت‌های شبانه در دمایی حدودا منهای ۱۷۰ درجه سانتیگراد است. شب‌های ماه می‌تواند تا دو هفته هم به طول بینجامد.
چندین شرکت در حال حاضر به رقابت برای ساخت این ماهنوردها می‌پردازند. شرکت لاکهید مارتین از متخصصان جنرال موتورز در ساخت خودروهای برقی و آفرود برای طراحی این ماهنوردها استفاده می‌کند.
دانتیکس که از زیرمجموعه‌های شرکت لیدوس است نیز با ناسکار، برگزار کننده مسابقات مشهور اتوموبیلرانی همکاری می‌کند. نیل دیویس، مهندس این شرکت با بیان این که نمونه اولیه این ماهنوردها دارای یک بازوی روباتیک و تایرهایی از بافت‌های فلزی است که حداکثر سرعتش به ۱۵ کیلومتر بر ساعت می‌رسد، می‌گوید: «این ماه نوردها حتی روی سطوح سنگی چسبندگی خوبی دارند و در دو طرفشان دریچه‌هایی برای تخلیه گرد و غبار و خاک تعبیه شده است.»
خاک سطح ماه چالش اصلی طراحی این خودروها است. زیرا این خاک توسط آب یا باد فرسایش نمی‌یابد و تقریبا به اندازه شیشه توانایی سایش دارد.
ناسا هنوز اعلام نکرده که کدام شرکت و یا شرکت‌ها را برای این پروژه برگزیده است. این شرکت همکاری بلند مدتی با آژانس اکتشافات فضایی ژاپن با هدف طراحی خودرویی دارد که در آن الزامی به پوشیدن لباس فضانوردی وجود ندارد..
سکونتگاه
در نهایت فضانوردان به سکونتگاه نیاز دارند. تخصص شرکت آیکون، مستقر در تگزاس پرینت سه‌بعدی است. ناسا با این شرکت قراردادی به ارزش ۵۷.۲ میلیون دلار در جهت توسعه فناوری مورد نیاز برای ساخت جاده‌ها، باند‌های فرود و سکونت‌گاه‌ها با استفاده از خاک و مواد موجود در سطح ماه منعقد کرده است.
شرکت‌های دیگری همچون لایکهید مارتین در حال طراحی و توسعه سکونت‌گاه‌هایی هستند که به وسیله هوا پر می‌شوند.