سال ۱۹۹۰ میلادی است.
آگهی
سال ۱۹۹۰ میلادی است. یکسال از فرو ریختن دیوار برلین می گذرد. اقتصاد اتحاد جماهیر شوروی در وضعیت اسفناکی است و تجزیه این اتحادیه شروع شده است. در ۱۱ مارس، لیتوانی استقلال خود را اعلام می کند. میخائیل گورباچف، آخرین رهبر شوروی قصد دارد با انجام اصلاحات روح دوباره ای به این رژیم بدهد آنهم بدون انکار سوسیالیسم.
در همان زمان، بوریس یلتسین به عنوان رئیس جمهور فدراسیون روسیه انتخاب می شود. رئیس جمهور کشوری که صاحب ۷۶ درصد از خاک و ۵۲ درصد جمعیت شوروی است. او در همان ابتدای کار، خواهان خودمختاری روسیه می شود.
تغییرات از ۱۹ اوت ۱۹۹۱ میلادی وارد مرحله جدیدی می شود. ۳۶۰ تانک و خودروی زرهی و ۴ هزار سرباز به رهبری کمونیستهای تندرو مرکز مسکو را اشغال می کنند. یک کودتا. هدف جلوگیری از فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی پس از اجرای برنامه پرسترویکا و گلاسنوست توسط گورباچف است.
اگرچه در آن زمان بطور رسمی اعلام شده بود که گورباچف برای تعطیلات در کریمه است اما در واقع در خانه، تحت کنترل نظامیان قرار دارد.
اما کودتا بسرعت تحت تاثیر یک اقدام دموکراتیک قرار می گیرد؛ چیزی که کودتا گران پیش بینی نکرده بودند. موج بزرگی از جمعیت شهر به همراه یلتسین به مرکز مسکو می آیند. تصویر رئیس جمهوری روسیه روی تانک در سراسر جهان پخش شده و به این ترتیب در عرض چند ساعت به کودتا پایان داده می شود.
درگیری ها در طول شب ادامه دارد اما در نهایت بخش قابل توجهی از سربازانی که به مسکو فرستاده شده بودند در کنار تظاهر کنندگان قرار می گیرند.
در ۲۲ اوت گورباچف به مسکو بازمی گردد و برای چند ماه دیگر همچنان به عنوان رئیس جمهوری اتحاد جماهیر شوروی به فعالیت ادامه می دهد اما دیگر کشورش مانند گذشته نیست. اصلاحات بلند پروازانه او پیامدهایی فراتر از آنچه او تصور می کرد داشت. در اثر کودتا، امپراطوری او سقوط کرده بود.
در ماه دسامبر همه چیز پایان می یابد. در شهر مینسک، یلتسین و روسای جمهور اوکراین و بلاروس کشورهای مستقل مشترک المنافع را تشکیل می دهند و پیمان ۱۹۲۲ میلادی را که منجر به تشکیل اتحاد جماهیر شوروی سابق شده بود، ملغی اعلام می کنند.
چند ماه پس از آن، رژیمی که تصور می شد برای همیشه استوار خواهد ماند، سقوط می کند. در دسامبر سال ۱۹۹۱ میلادی پارلمان شوروی برای آخرین بار تشکیل می شود و مرگ اتحاد جماهیر شوروی را اعلام میکند.