میان ناامنی و مشکلات اقتصادی شدید، مردم عراق هنوز باید هزینه سالها جنگ و ستم را ببردازند. در این میان وضعیت زنان به مراتب سخت تراست .
حنا ادوار، فعال حقوق بشر هرگزدست از مبارزه با این سختی ها برنداشته است. اورا در بغداد ملاقات می کنیم.
حنا می گوید: “این میدان تحریر است، قلب بغداد. قلب بسیاری از یادگار ها و کسانی که اینجا مجروح شدند. در اینجا ما درسال 2011 هفته ها تظاهرات اعتراضی داشتیم . تظاهراتی که جوانان و اقشار مختلف مردم علیه فساد، فرقه گرایی و حمله به آزادهای اجتماعی به راه انداخته بودند.” در این میدان هر کسی می تواند زنی را بیاد آورد که هیچکس و هیچ جیر نتوانست مانع او شود و صدای اورا خاموش کند.
در یک کلیپ ویدیویی حنارا می بینیم که علیه بازداشت فعالان حقوق بشر در جریان تظاهرات سال 2011 در مقابل چشمان نوری المالکی نخست وزیر عراق که انهارابه تروریست متهم کرده، اعتراض می کند.این ویودیو ضربه جدی به دولت عراق بود. حنا: “بعد از 35 سال حکومت دیکتاتور خونخوار ما اولین چیزی که نیاز داریم، این که بتوانیم از شرایطی که یک حکومت توتالیتر فراهم اورده گذر کنیم و به حقوق بشر و دمکرسی برسیم.امااین روند گذار ساده نیست.آمریکایی ها اآن رابه هرج ومرج کشانده اند.تنها انها نیستند، سیاستمداران ما هم توانایی انجام اصلاحات مورد نیاز و بازسازی کشور راندارند.”
حنا از زمان نوجوانی قدم در این راه گذاشت. وقتی حقوق می خواند به حزب کمونیست پبوسته و همزمان در بسیاری از سازمانهای حقوق بشری فعالیت می کرد.
در 26 سالگی به عنوان نماینده یک سازمان بین المللی مدافع حقوق زنان در عراق به برلین شرقی رفت. او 10 سال از عمر خودرا درآنجا گذراند و نمی توانست به عراق بازگردد. حکومت صدام اورا قبل از آنکه به نیروهای مقاومت در کردستان عراق ببیوندد به سوریه تبعید کرده بود.
حنا: “بخاطر جنگهای شیمیایی که صدام علیه جنبش مقاومت در کردستان به راه انداخته بود، باید من به آنجا می رفتم وبه همین دلیل به دمشق بازگشتم .بعد از دومین جنگ خلیج فارس بود. بعد از سال 1991.ما فکر کردیم که چه کاری می توانیم برای مردم مان انجام بدهیم؟ این بود که یک سازمان تشکیل دادیم به نام “الآمال العراقی” به معنی آرزوی عراقی . می خواستینم به مردم امید بدهیم.”
بالاخره پس از سالها فعالیت زیرزمینی در سوریه و کردستان حنا ادوار در سال 2003 یکهفته پس از حمله امریکا به عراق به کشورش باز می گردد و مرکز سازمان خود “آمال عراقی “را باز می کند.
سازمان الآمال اکنون به عنوان یک شبکه سراسری در عراق فعالیت می کند. او به زنانی که در طول سالها از دیکتاتوری، جنگ، تحریم ها، و خشونت های مذهبی اسیب دیده اند، کمک می کند. آمال عراقی نه تنها به آنها کمکهای مادی می دهد، بلکه از نطر حقوقی ومشکلات روحی هم آنها را حمایت می کند.
حنا: “بسیاری از آنها زندگی سختی داشته اند:بعضی ها ازشوهران خود کتک خورده اند، بعضی طلاق گرفته اند. زنان معلولی هستند که ازسوی همسران یا خانواده همسرانشان مورد ضرب و شتم قرار گرفته اند. آنها مرتب مورد آزار قرار گرفته اند.”
هنگام فعالیت های اجتماعی حنا ادوار هیچ ترسی از مواجهه یا نیروهای اقتدار در کشورش ندارد.
حنا: “بودجه کشوری ما همیشه صرف امنیت و دفاع می شود نه بیمه های اجتماعی. ما یک میلیون و نیم بیوه وسه میلیون یتیم داریم ، ده درصد جمعیت ما نا توانند و مردم زیادی که جا به جا شده اند، هیچ چیزی ندارند. فساد در دستگاههای اداری زیاد است. نمی شود تنها از تروریسم در عراق سخن گفت. ترور یک طرف است و فساد روی دیگر ترور است.
فعالیت حنا ادوار فقط موجب جذب دوستان بیشتربرای او نمی شود، بلکه تهدید و ارعاب او وهمکارانش از سوی مخالفان یک امر روزمره است.
او می داند که می تواند بر حمایت همکارانش و همچنین زنان بسیاری که در شبکه الآمال هستند و یا سازمانهای مختلف این شبکه را رهبری می کنند، تکیه کند. حنا مبارزه می کند تا صدای زنان در همه عرصه های زندگی شنیده شود .او خواهان تغییرات به نفع زنان در عراق است.
حنا: آنچه ما واقعا به آن نیازداریم صلح ، صلح و صلح است. بیش از چهل سال است در شرایطی زندگی می کنیم که نمی دانیم فردا چه اتفاقی می افتد. نمی توان برای فردا برنامه ریزی کرد. بخواهبد بیرون از خانه بروید و برگردید برای خود و خانواده امنیتی حس نمی کنید. در جریان سه سال جنگ فرقه ای علیرغم خطراتی که ما را محاصره کرده بود، تلاش زیادی کردیم و گروهی از بهترین دوستانمان را از دست دادیم. عزیزانم از دستم رفتند و این در رویارویی با چالش ها به من نیرو می بخشد که باز هم ادامه دهم.
ادامه دادن به رغم تمام سختی ها و مشکلات، چالش روزمره ای است که برای دو زن دیگر یعنی دیجلا و رشیده نیز وجود دارد. در دومین قسمت از برنامه زنان مبارز در عراق، به دیدار آنها خواهیم رفت.