حدود ۷ هزار سال پیش مردمان سختکوشی در سرزمینهای گرم و در ظاهر بیثروت جنوب خلیج فارس ساکن شدند. اما در دل این دریا گوهرهای یکدانهای نهفته بود؛ مرواریدهایی کمیاب.
در این برنامهٔ از گشتوگذار در دُبی ایون برکز، خبرنگار یورونیوز، در ساحل دُبی سری به ناخدا علی السویدی و لنج صید مرواریدش میزند تا شیوهٔ سنّتی صید مروارید را امتحان کند.
آگهیپدر و پدربزرگ ناخدا علی نسلاندرنسل صیّاد مروارید بودهاند و او میگوید میخواهد با حفظ این سنّت آن را بهنسلهای بعدی هم منتقل کند. او میخواهد فرزندان نسل جدید بدانند که اجدادشان به این کار بسیار سخت مشغول بودند و ۲۰ تا ۳۰ متر به عمق دریا میرفتند.
ناخدا علی میگوید: «قبلا در دُبی حدود ۴۰۰ لنج داشتیم که سه ماه سال به صید مروارید میرفتند. بیشتر این لنجها سه ماه روی دریا بودند، و با این کار هزینهٔ زندگی خانوادهشان را در میآوردند. در دُبی تنها راه درآمد همین بود و برای همین اکثراً صّیاد مروارید بودند.»
او ابزارهای سنّتی غوَاصی از تور و طناب بافته از الیاف نخل تا سنگهای ویژهٔ پایین رفتن و سبد جمعآوری مروارید را معرفی میکند و شیوهٔ کار را از ابتدای شیرجه زدن در دریا تا باز کردن صدفها و نیز سنجش ارزش مروارید شرح میدهد.
او میافزاید که ارزش مرواریدهای صید شده را اندازه و رنگ آنها تعیین میکند و میافزاید که مروارید صورتی رنگ مروارید درجهٔ یک بهشمار میآيد.
غوصان سنّتی کاری طاقتفرسا داشتند و در فصل صید مروارید، بهمدت سهماه، هر روز روی دریا بودند و روزی ۳۰۰ بار برای صید صدف تا عمق ۲۰ تا ۳۰ متری دریا پایین میرفتند.
آگهیایوان که با ناباوری ۴ صدف صید کرده، و آنها را با خود به خانه میبرد، تجربهاش را جذاب توصیف میکند گرچه میداند که توان غواصی و صیدش هنوز با مهارت حرفهایهای قدیمی فاصلهٔ بسیاری دارد.
