محققان یک دانشگاه اسرائیلی بیضه‌هایی مصنوعی را رشد داده‌اند که به گفته آنها می تواند به درمان اختلالات جنسی و ناباروری در مردان کمک کند.
آگهیاین بیضه‌ها از سلول‌های بنیادی بیضه نابالغ در موش‌های تازه متولد شده استخراج شده و در آزمایشگاه کشت داده شدند.
اندام‌های رشدیافته در آزمایشگاه که اصطلاحا به آنها «ارگانوئیدها» یا «اندام‌واره‌ها» گفته می‌شود، نسخه‌های کوچک و مینیاتوری سه‌بعدی از اندام‌های نابالغ هستند که فرایندهای موجود در اندام‌های واقعی را بازتولید می‌کنند. زیست‌‌شناسان تا کنون اندام‌واره‌هایی شبیه مغز، کلیه و روده از سلول‌های بنیادی ایجاد کرده بودند، اما این برای اولین بار است که آنان موفق به تولید بیضه می‌شوند.
بیضه‌های مصنوعی ساخته شده هنوز نمی‌توانند اسپرم تولید کنند، با این حال دانشمندان به سرپرستی دکتر نیتزان گونن از دانشگاه بار ایلان اسرائیل می‌گویند که این بیضه‌ها بسیاری از ویژگی‌های ساختاری و ژنتیکی بیضه طبیعی را دارا هستند.
بنابر اعلام محققان، بیضه‌های رشد یافته در آزمایشگاه به مدت ۹ هفته به خوبی عمل کردند. هرچند ممکن است این مدت زمان برای رشد بیضه‌ها طولانی به نظر نرسد، با این حال به لحاظ تئوری این زمان برای تولید اسپرم و ترشح هورمون‌ها کافی است. روندی که معمولاً تنها حدود ۳۴ روز و نیم طول می‌کشد.
در مطالعه ای که توسط تیم دکتر گونن انجام شد، دانشمندان دریافتند که اندام‌واره‌های ساخته‌شده نشانه‌هایی از «ورود به میوز» را نشان می‌دهند. میوز فرآیندی است که طی آن تعداد کروموزوم‌ها به نصف کاهش می‌یابد تا سلول‌های اسپرم بتوانند تولید شوند.
بیضه ها دو وظیفه اصلی دارند: تولید، ذخیره و بلوغ سلول‌های اسپرم و سنتز تستوسترون هورمون جنسی مردانه. تیم دکتر گونن اکنون در حال کار است تا دریابد آیا بیضه‌های ساخته‌شده می‌توانند به نحوی سلول‌های اسپرم و هورمون‌های جنسی مانند تستوسترون را تولید کنند یا نه.
به کانال تلگرام یورونیوز فارسی بپیوندید
دانشمندان بر این باورند که بیضه‌های مصنوعی می‌توانند به مطالعه اثرات سموم مختلف بر عملکرد بیضه کمک کند. تحقیقات نشان داده است که آلاینده‌های محیطی ناشی از موادی نظیر غذا تا اسباب‌بازی‌های کودکان بر باروری مردان تأثیر می‌گذارند.
هدف محققان این است که در نهایت بتوانند بیضه‌های انسانی را از سلول‌های بنیادی انسان بسازند. دکتر گونن همچنین گفت: «یکی دیگر از اهداف چنین پژوهشی این است که به نجات‌یافتگان از سرطان کمک کنیم تا اگر شیمی درمانی آنها را نابارور کرد، بتوانند خودشان بچه‌دار شوند.»
نتایج مطالعات تازه در نشریه علمی «International Journal of Biological Sciences» منتشر شده است.