«نخستین گروه بردگان آنگولایی که در سال ۱۹۱۶ به ویرجینیا رسیدند از بندری که در مالانژ بوده راهی آنجا شده‌اند.»
آگهیخانوادهٔ تاکر اهل ویرجینیای آمریکاست، جایی که میلیون‌ها برده در قرن هفدهم میلادی از آنگولا به آنجا برده شدند. آنتونی و ایزابل، نیاکان این خانوادهٔ آمریکایی-آنگولایی نیز در میان نخستین گروه این بردگان بوده‌اند. حالا خانوادهٔ تاکر تصمیم گرفته‌اند به سرزمین اجدادی خود سفر کنند تا رد پای نیاکانشان تا مالانژ و ساحل اقیانوس آرام پی بگیرند.
حاشیهٔ رودخانهٔ عظیم کوانزا که هزار کیلومتر در خاک آنگولا درازا دارد در دوران استعمار پرتغال یکی از مسیرهای عمدهٔ تجارت برده بوده است.
وینست تاکر، رئيس انجمن ویلیام تاکر ۱۶۲۴ در کنار این رودخانه می‌گوید: «شنیدن صدای این امواج در حین آرامش روز مرا به یاد صدای کسانی که طول این رودخانه را پیموده‌اندمی‌اندازد، به یاد فریادهایی که در عین ناباوری کشیده‌اند، و به یاد ماجرای بردگی آنها.»
آنتونی و ایزابل به بندر کامفورت ویرجینیا که در اختیار انگلیسی‌ها بود فرستاده شدند. آنان تنها دو تن از حدود ۶ میلیون آنگولایی بودند که به عنوان برده راهی جهان جدید می‌شدند.
واندا تاکر خواهر وینسنت می‌گوید: «نمی‌توانم تصور کنم که چه حالی داشته‌اند وقتی آنها را صدها کیلومتر دربند و پیاده تا اینجا آورده‌اند و بعد ته قایقی جا داده‌اند، نمی‌توانم تجربه‌ای را که ازآن جان به در بردند تصور کنم.»
خانوادهٔ تاکر سفرشان را به سوی آبشار نفس‌گیر کالاندولا ادامه می‌دهند و در آنجا در آبهای روخانهٔ اجدادی تن می‌شویند و از آنجا راهی صخره‌های سیاه در استان مالانژ می‌شوند. صخره‌های سیاه، پناهگاه انجینگا، ملکهٔ پادشاهی اندونگو بوده‌اند، کسی که در سال ۱۶۱۹ یعنی زمانی که ایزابل و آنتونی گرفتار شدند علیه تجارت برده با پرتغالی‌ها می‌جنگید.
نقطهٔ بعدی سفر بر کنارهٔ رود کوانزا ماسانگانو نام دارد جایی که روزگاری بازار فروش بردگان بوده است.
امانوئل کابوکو، که کارشناس میراث فرهنگی است مسیر دشوار اجداد خانوادهٔ تاکر را در ماسانگو به آنان نشان می‌دهد و می‌گوید: «نخستین گروه بردگان آنگولایی که در سال ۱۹۱۶ به ویرجینیا رسیدند درست از اینجا یعنی از این بازار راهی آنجا شدند. بردگان را اینجا به خط می‌کرده‌اند و به فروش می‌گذاشته‌اند، و بعد تعمیدشان می‌داده‌اند. بنابراین آنها از بندری که اینجا بوده رفته‌اند.»
این سفر چشم خانوادهٔ تاکر را همزمان به روی زیبایی‌های آنگولا و نیز تاریخ تکان‌دهندهٔ برده‌داری گشوده است، تاریخی که امید می‌رود آگاهی‌بخش آیندگان باشد.
کارولیتا دختر عموی خانوادهٔ تاکر که در این سفر همراه آنهاست می‌گوید: «آمریکایی-آفریقایی‌هایی که می‌خواهند گذشته‌شان کشف کنند. می‌توانند سفرشان را از اینجا آغاز کنند. مسیر رودخانهٔ کوانزا برای ثبت به‌عنوان یک میراث جهانی جای فوق‌العاده‌ای است. مناطق مهم بسیاری در این مسیر هست که تاریخچهٔ مفصلی دارند.»