ستاره‌شناسان لحظات پایانی زندگی یک ستاره را در حالی که یک سیاهچاله آن را تکه‌تکه می‌کند و سپس بقایای آن را به شکل دونات در‌می‌آورد و می‌بلعد ثبت کرده‌اند.
آگهیستارهشناسان لحظات پایانی زندگی یک ستاره را در حالی که یک سیاهچاله آن را تکه‌تکه می‌کند و سپس بقایای آن را به شکل دونات در‌می‌آورد و می‌بلعد ثبت کرده‌اند.
محققانی که در پس این کشف قرار دارند می‌گویند که این یافته‌ها به آن‌ها مسائل زیادی را درباره سیاه‌چاله‌ها می‌آموزد.
سیاه‌چاله‌ها اجرام کیهانی متراکمی هستند که حتی نور هم نمی‌تواند از کشش آن‌ها فرار کند.
ستاره‌شناسان نمی‌توانند سیاه‌چاله‌ها را به‌طور مستقیم با تلسکوپ‌هایی که اشعه ایکس، نور یا سایر اشکال تابش الکترومغناطیسی را تشخیص می‌دهند مشاهده کنند اما وجود آن‌ها را می‌توانند با تاثیرشان بر مواد دیگر مانند ستارگان تشخیص دهند.
با وجود بسیاری از اکتشافات اخیر درباره سیاه‌چاله‌ها اما هنوز چیزهای زیادی درباره ماهیت آن‌ها وجود ندارد اما کشف اخیر سیاه‌چاله‌ای که ستاره‌ای را به شکل دونات در می‌آورد نور بیشتری را بر روی آگاهی بر این موضوع روشن کرده است.
اخترشناسان با استفاده از تلسکوپ فضایی هابل، این ستاره را مشاهده کردند که از سوی یک سیاهچاله که در فاصله حدود ۳۰۰ میلیون سال نوری از ما قرار دارد بلعیده می‌شود.
این رویداد به رویداد «مختل جزر و مد» معروف است. تاکنون حدود ۱۰۰ رویداد مختل جزر و مدی در اطراف سیاه‌چاله‌های از سوی ستاره‌شناسان با استفاده از تلسکوپ‌های مختلف شناسایی شده است.
امیلی انگلتالر ، محقق مرکز اخترفیزیک هاروارد-اسمیتسونین گفت: «با توجه به زمان رصد، هنوز رویدادهای جزر و مدی بسیاری کمی وجود دارد که در نور فرابنفش مشاهد می‌شود. این موضوع باعث تاسف است زیرا اطلاعات زیادی وجود دارد که می‌توانید از طیف فرابنفش به‌دست آورید.»
وی اضافه کرد: «ما هیجان زده هستیم. رویداد جزر و مدی می‌تواند چیزهای زیادی درباره یک سیاهچاله به ما بگوید.»
تغییراتی در وضعیت ستاره محکوم به فنا در طی دوره‌ای مثلا چند روزه یا چند ماهه رخ می‌دهد. تخمین زده می‌شود که این نوع خرد شدن ستاره‌ها تنها چند بار در هر ۱۰۰ هزار سال در اکثر کهکشان‌ها اتفاق می‌افتد.
پیتر ماکسیم یکی دیگر از محققان مرکز اخترفیزیک هاروارد-اسمیتسونین می‌گوید: «به طور معمول، مشاهده این رویداد‌ها سخت است. ممکن است در ابتدای اختلال در زمانی که پدیده واقعا روشن است، چند مشاهده داشته باشید. پروژه ما از این نظر متفاوت است و به گونه‌ای طراحی شده که به چند رویداد جزر و مدی در طول یک سال نگاه می‌کند تا ببیند چه اتفاقی می‌افتد.»
به گفته این ستاره‌شناس، سرعت ذرات پخش شده از ستاره در هنگام رخ دادن این واقعه بالغ بر ۲۰ میلیون مایل در ساعت بوده است.
وی اضافه می‌کند: «زمانی که یک ستاره در نزدیکی سیاه‌چاله‌ای قرار می‌گیرد، ابتدا گازهای آن به سمت مرکز سیاهچاله کشیده شده و سپس به‌آرامی از ستاره جدا می‌شود. در نهایت این گازها که بقایای ستاره هستند، به شکل یک دونات به دور سیاهچاله چرخیده و در پایان به داخل آن کشیده می‌شوند.»
نتایج این تحقیق طی یک کنفرانس مطبوعاتی در حاشیه بیست و چهل و یکمین نشست انجمن نجوم آمریکا در سیاتل، واشنگتن اعلام شد.