این ذرات به عنوان هسته‌هایی عظیم درون ابرها عمل می‌کنند که سبب تراکم بخار آب شده و باران را به وجود می‌آورند.
آگهیساخت باران مصنوعی دانش جدیدی نیست.
نخستین بار در سال ۱۹۴۶، زمانی که خشکسالی آمریکا را فرا گرفته بود، آزمایشی برای تولید باران مصنوعی در نیویورک انجام شد. این کار از راه بارورسازی ابرها انجام گرفت که عبارت بود از پاشیدن ذرات و عناصر ریز و غبارگونه در میان ابرهای موجود در ارتفاع ۲ تا ۴ هزار متری.
دو روش برای بارورسازی وجود دارد. یک روش آن است که موشک‌های کوچکی پر از بلورهای کلرید سدیم یا یدید نقره در میان ابرها رها می‌کنند. این ذرات به عنوان هسته‌هایی عظیم درون ابرها عمل می‌کنند که سبب تراکم بخار آب شده و باران را به وجود می‌آورند. در این روش تنها ۱۵ تا ۳۰ دقیقه زمان لازم است تا باران ببارد.
روش دیگری که ارزان‌تر تمام می‌شود، آن است که موشک‌های کوچک پر شده از همان ذرات را از زمین به میان ابرها شلیک می‌کنند. چین که قهرمان این روش بارورسازی ابرهاست، تجهیزات نظامی خود را برای پرتاب موشک به درون ابرها در مناطق کم باران قرار داده است.
این رویه تغییر آب و هوا به روش مصنوعی همیشه هم پرطرفدار نیست. از نظر علمی اثربخشی آن به ویژه در مناطق خشک که باران پیش از رسیدن به زمین بخار می‌شود، ثابت نشده است و از سوی دیگر، میزان آلودگی موجود در این باران‌ها با وجود یدید نقره معلوم نیست.